ఆశు నింద

ఓ కవిగారు, ఒక కన్నే వుండే ఓ రాజుగారి దర్శనానికి వెళ్ళారట.

ఆ రాజు దర్శనమివ్వడానికే చాలా రోజులు తిప్పలుపడాల్సి వచ్చిందట! (ఈ లోగా ఆయనకో ప్రియురాలు—అంటే ‘చిన్నిల్లు’ కూడా వుందని తెలిసిందట.)

కొన్నాళ్ళ తరవాత ఆఖరికెప్పుడో దర్శనం లభించిందట.

గుర్రుగా వున్న మనసుతో, నిండు సభలో నిలబడి, ఈ క్రింది పద్యం ఆశువుగా చదివాడట…..

“అన్నాతినిగూడ హరుడవు

అన్నాతినిగూడకున్న అసురుల గురుడౌ

అన్నాతిరుమలరాయా

కన్నొకటి కలదుగాని కౌరవపతివే!”

(అర్థం అయినవాళ్ళు చాటుగా నవ్వుకున్నారట, లేని వాళ్ళు ‘ఆహా! యెంతబాగా పొగిడాడు!’ అనుకున్నారట!)

దీని భావమేమి పాఠకేశా?